Ooschdabudds

Ooschdabudds

(Heinz Bernard)

Da Pälmsamschdach, dad wòòa im ganzen Dorf enn ganz besonnarra Daach. Dann had dad Haus wie vòòa Naujo:aschdaach, an da Kirff an da Mää:adeskirf un vòòa Grischdaach vamm Schbeicha bis zum Kella Kobb g´schdann. Da Oooschdabudds iß g´hall wòòad. Ma hòdd noch nidd d´ Leffel richdich aus da Hand g´leed, ed Greiz noch nidd s´ gudds g´mach, dòò haddet schunn loßgang. D´ Mannsleid hann sich ausem Schdaab g´mach, sinn faschwunn in d´ Scheia, d´ Schdall, d´ Schbeicha, irjendwohinn, nua aus d´ Fiis raus. D´ Mammen un d´ Miehmm hann ed Schirz und d´ Rogg hochg´schirzt, d´ Besem, d´ Schrubba, d´ Butzlumben un d´ Ääma g´schnabbt, sinn an d´ Pitz un hann Wassa g´holl. Dann isset loßgang. Dea ään haddet Wassa g´schudd, dea anna haddet rausg´keert mem Bessem, da easchd d´ Schudww, dann aus da Kich hinnad Haus, aus em Hausgang d´ Drebben runna voad Haus. D´ Schuu un d´ Schdrimmb wòòaren batschnaß,da Dotsch had schebb un d´ Schdruwwln im G´sichd g´hong:g, awwa Schbaß har­red g´mach. Dann had d´ Mammen sich uff d´ ewwaschden Dridd g´schdellt und had ganz hart g´saad: „D´ näägschd Schdunn kimmt ma kääna loo rinn. Wenn da Pabben kään Fixfeija bei sich had, dann kanna luun wija g´sidd, enn Gluud fòòa sein Peif wijad kään g´holl. Da Piddchin muß uff sein Käässchmääa waaden.Un wead dann riskijad rinn s´kummen, dea budsd sich da:easchd zeenmool d´ Schuu am Schdro­wisch ab. Wee dem, dea woo Mischd òrra Lääm òrra annaren Dregg rinn­schlääft, dea gridd d´ Beesen um d´ Ooren.“ In dea Zeid wo d´ Miehmm d´ Schduff med Schdäänoolich g´eelt had, had d´ Mammen weißen Sand in d´ Kich g´­schdraaud. Dann iss s´ in d´ Scheija gang, had d´ Glumben aangedòòn, d´ Grumbakorrf vamm Hòòg´n g´holl un iss durch d´ Denn, d´ Schdall, d´ Schubben in d´ Gaaden gang. Dòò had alles g´schdann wadd s´ fòòa d´ Sundachssubb g´braucht hatt: Pedaling, Purretten, Wurzeln, Sellerie, dann noch enn Kabbeskobb, enn Kobb Salaad un Borredsch, dazu noch enn scheenen farwijen Bluumenschdraus fòòa d´ gudd Schduff. Wie s´ am Abbdridd vòòabeigang iss, dòò had s´ doch grad g´sinn, daß nòmmò ääna vageß had voa d´ Degg´l uff ett Loch s´ degg´n, un daß kään Zeidungspabieja me am Hòòg´n wòòa. Dad had s´ dann aach noch g´mach. Ed Greedelchen had noch mißden enn paa Gläänichkeden innkääfen gehn: Reis, Zugga, Chiggorre fòòa d´ Kaffee mòòa, Muskaatnuß, Salz un Peffa, un fòòa d´ Pappen Tuwwagg, Zunda un Feiaschdään. Ed Lisbed, dad elschd iss medem G´beed­buuch innam Arem in d´ Kirch gang, ed woa joo Monaadsbeicht. Da Piddchin uned Mariachin hann wäärend dem all d´ Schuu g´butzt. S´ hann vill Schbautz g´braucht, bis d´ zäh Wichs so weit wòòa, daß ma s´ had kinnden uff d´ Schuu schmäären. Med da Birschd sinn s´ dann solang gerief wòòad, bis s´ aang´fong hann s´ glänzen. Dann had ma halt nommo druff g´schbautz, bis d´ Schdroß unned Maul peffadrugg´n wòòaren. Awwa d´ Schuu hann g´glänzt. D´ Mammen had ausem Gläädaschaff in da Schloofkamma d´ Hämda fòòa d´ Mansleid g´holl un uff d´ Kommod s´rechtg´leed fòòa moijfriih. Dann had s´ äämool noch rundg´luud, hieds  un doods noch ebbes serecht g´leed un iss dann in d´ Kich, fòòad Naadessen s´ machen.

D´ Mansleid hodden am Owend d´ Schdall g´mischd, d´ Pääa, d´ Kiih d´ Schwein un d´ G´ißen frisch g´schdraud, d´ Denn, hinnam Haus, vòòam Haus un d´ Schdròòß g´keead. Dann hann s´ noch d´ Waan med Klee iwwad Plaschda in d´ Scheia gedriggt un dad safdich Griines em Vieh vòòageworf. An da Mischdenkaul hann s´ ija Schuh sauwa g´mach un sinn dann in d´ Kich fòòa s´ Naad s´ essen. Dòò isset schunn nòmmòòl loßgang: „Wenn da ferdich sinn med aura Äawed, dann weschen och draußen an da Bump. Hann da alles gudd vasorchd? Isset Fuuda gerobbt fòòa Mòòa, sinn d´ Rummeln gerabbt, ed Schdroh g´hägg­seld, d´ Kullong g´kead? Hann da g´nuch Holz im Korf?“ un so weida un so fort. In da Zwischenzeid hann d´ Fraauleid ed Essen uff d´ Disch braad. Ed gifft Griwengrummbann un Milch. Nòòm Beeden essen s´ òòhne s´ schwätzen, da Leffel wijad reihum in d´ Schussel g´tungd. Nòòm Essen schdobb da Pabben sich d´ Peif, leed enn Gluud druff, butzt sich d´ Nigg´lbrill un helld sich ed Saaluija Jurnal. Ed dauad awwa nidd langg, bissem d´ Zeidung aus da Hand felld unna aanfängt s´ gummben.  Zum Greedel sääd ed: "Eich menn dau muschd dich haud weschen.“  „Nää, säädet Gredel, eich hamm meich jo easchd vorijen Samschdach g´baad, eich we­schen ma haud nua d´ Kobb.“  „Voaa wenen hann eich dann d´ Bidd ring´holl uned Wassa uffg´schdelld? Jeds mach vorran, daß d´ ind Bed kimmschd, dau muschd Moafriih d´ Kiih schdreichen ee d´ in d´ Friihmess geschd. Jää noch d´ Kadsen in d´ Schdall un dann nix wie abb ruff.“ Die drei Drawanden sinn awwa nidd davaan kumm. D´ Oowendija iß uffg´mach wòòad, dassed in da Kich richdich scheen waarm wòòa. Die groß Zingbidd iß uff zween Schdiihl fòòa d´ Oowen g´schdelld wòòad un kald un warem Wassa rinnkumm bissed graad gudd wòòa fòòa s´ baaden. Dann had d´ Mamma den gläänen Grobbadd, d´ Heini g´schnabbd, ausgedòòn in d´ Bidd g´sidsd un äämool g´tungd. A kunnd sovill schdrammbeln un schraaijen wija gewolld had. S´ harren med Kernsääf ingerief un med da Wurzelbirschd abg´schrubbd. Dann iß d´ Bidd uff d´ Borren g´schdelld wòòad un da Hansi un da Peeda  hann sich nòònanna in dea sellwich Briih geweschd. Danòò sinn s´ nòò owwenuff vaschwunn. Jedsd michd ed Kädd d´ Pabben waggrich un s´ zwed draan s´ d´ Bidd hinnad Haus un schidden ed Wassa in d´ Abdridd. Dann machen s´ frisch Wassa un baaden sich, ääna schrubbd dem annan d´ Bugg´l un s´ buddsen sich dann ach noch g´jenseidich ab. Wie da Pabben dann ach im Bed wòòa, issed iwwaräämool ganz ruuich im Haus. Jeds iß d´ Mammen  allään, alles schliefd. S´ helld d´ Pedroleumslamb, michd d´ Schdalldija ganz zaad, daß kääna waggrich wijad, uff, luud noom  Viih, leed d´ Riejel vòòa un gedd zerigg in d´ Kich. Dòò luud s´ uff d´ Kuggugsuua un sääd." 0 mein Godd, in da halw Schdun fängd schunn da Sunndach aan. Die Wuch lòò iss nòmmòòl gudd rimm gang, s´ sinn all g´sund blief, kään Schdigg Vieh im Schdall wòòa grang:g. Godd sei Dang:g!" Dann duud s´ sich aus, blòòsd d´ Lamb aus unn tabbd uff Schdrimmb in d´ Kamma riwwa, woo da Pidd feschde am Schnarch´n iss. S´ nedsd d´ Schdija noch med Weihwassa, leed sich nidda un iwwam Beeden schliefd s´ schunn in. Gnaad!