NigglÒÒsòòwend
(Heinz Bernard)
Schunn äänen Daach noom Barbaradaach iss fòòa d´ Kinna enn Feschd:daach, da Nigglòòsòòwend. Schunn langg vòòahääa hann d´ Kinna ihr Schuu uff d´ Finnschdabang:g g´schdelld, un wenn s´ sich g´schiggd hòrren, dann hòdd ebbes Gläänes drinn g´lee, degg awwa ach neischd. Òòwens vòòamm Nigglòòsdach iss dann da Nigglòòs mem Gnechd Rubbrechd kumm. Mija Kinna hann g´sung: „Lassd uns froo un munda sein,...“. Wenn s` dann awwa med ihren g´näälden Schdiwweln durch d´ Hausgang kumm sinn, wenn s´med da Fauschd an d´Diija g´globbd hann, dann wòòarema nimme froo, dann hamma uus hinna da Mamma faschdobbd. Enn ganz grooßa Häälija, a iß kaum d´Diija rinn kumm med seina hoch Bischoofsmids, hòòd vòòa uuß g´schdann. Enn lang:g weiß Hemd hòrra aan, dòòdriwwa enn Messgewand wie da Paschdòòa ennd had un dann noch enn rooden Mandel med goldijem Bord am Saam. Sein schneeweiß Hòòa hann inna da Bischofsmids rausg´luud un enn lang:ga, weißa Baard hòòd sein G´sichd faschd b´deggd. In da rechds Hand hòrra d´ Bischofs:schdaab un innam lingsem Aarem hòrran grooß goldich Buuch. Meda dung´l Schdimm, ma hòdd g´monnd, s´kääm vann ganz weid hääja, hòrra dann aang´fong s´ schwedsen:
„Von draußen vom Walde komm ich her,
ich muß euch sag´n, es weihnachtet sehr...“
Dann harra uus g´fròòd, ob mija aach enn Gedichd saan kinnden. D´Mamma had meich imma aang´schdubbs, un ed had lang gedauadd, bis eich meich gedraud hann fòòa mein Gedichdchin s´saan:
„Lieber guter Weihnachtsman,
schau mich nicht so böse an, ...“
Wija dann sein groß goldich Buch uffg´schlaa un all uus Sinnen vòòa-g´leesd had, dòò iss uus schunn Angschd wòòad. Jedsd hann eich draan g´glaafd, wadd d´Mamma imma g´saad hòdd wemma bees wòòaren: „Da Nigglòòs had vamm Himmel aus dad lòò nòmmoòl g´sinn.“ Wenn dann noch da Gnechd Rubbrechd med seina Ruud lòòrimm g´fidscheld un d´ Sagg uffg´mach had, dann hammija alles faschbròch, wadd da Nigglòòs gewolld had. Zum Schluss hammija doch all ebbes gried: Äbbel, Bieren, Niss, G´bägg, d´ Mädcha enn Pubb un d´ Buuwen enn Haas aus Granzkuuchendaaich. Wòòa da Nigglòòs dann endlich furd, dann simmija nòòmmòòl so richdich uffg´leewd. Issa awwa aus irjend em Grund, villeichd weil d´Mamman nidd b´zaalen kunnd, gaa nidd ind Haus rinnkumm, dann harred g´hääschd:“ Sein Weech iss so weid, a muß bei so vill Kinna gehn, a kimmd awwa b´schdimmd noch.“ Dann had jeed Kinnd seinen Tella in d´ Schduff uff d´ Disch g´schdelld, un uff d´ Finnschdabang:g hann s´ enn bißchin Fuuda un Hawwa g´schdraaud, daß da Eesel jòò nidd langsgehn soll. Am näägschden Moijn hòdd dann jeed Kinnd ebbes um Tella.