Ed Lisa kimmd nidda
Ed Lies iss nòmmòòl annaschd, ed iss in annaren Umschdänn, ed iss ball soweid, ed waad jeeden Daach uff ebbes Gläänes. In den ledschden Wuchen kunded sich enn bis:chin schoonen. Ed darf sich jò nidd fasinn (aschregg´n), sundschd bringded enn Gribbel uff d´ Weld. Wenned mòòl G´lischden had, dann grieded jeeden Wunsch afülld. Ed scheind dissmòòl enn schwääa G´buurd s´ wijaren. Gischda iss enn Mess fòòared g´hall wòòad. Haud issed niddakumm un da Hannes iss graad bei d´ Hewammsch, ed Schdrauß Bääwel. D´ Kinna sinn ausem Haus g´schaffd wòòad, un wie s` g´fròòd hann fòòa wadd, dòò harred g´hääschd: „D´ Hewamm bringd uus een glään Kinnd, un wenned g´sidd, daß schunn anna Kinna dòò sinn, dann hellded ed nòmmòòl med.“ Dòò hann s´ nadierlich g´fròòd :
„ Woo kummen die Kinna dann hääa?“ „ Ei ausem Roodenaggasch Burren,“ wòòa d´ Andwòrd. Schbääda naus harred dann g´hääschd: „ Da Glabbaschdorch bringd s´.“ In da Schduff, woo ed Lies im Bedd leid, brennd um Finnschda un um Naadsdischchin enn g´seenden Kerz. Die sollen d` bees Gääschda vaschaaichen. In da Kich, woo d´ ganz Famill s`sammen wòòa un g´beed had, schdedd um Oowen enn grooß Dibben med Wassa un um Werdigoo in da Schduff lein ganz frisch Diicha un dad Zeich fòòa dad Glään s´ wigg´ln. Wie d´ Hewamm kumm iss, iss s´ gleich ringang bei ed Lies, had sich ed aang´luud, had enn frisch Schirz vòòag´bun, had d` Aarmen ruffg´schirzd un geruuf:
„ Hallen´ed waarem Wassa parad!“ Dann hamm mija in da Kich g´beed, enn zeidlang neischd me g´heead un g´sinn biss iwwaräämòòl dad glään Kinnd g´schraaid had. Wie dann ed Bääwel noch d´ Schduwendiija uffg´mach un g´saad had: „ Em Lies gered gudd un den Gläänen hann da jò schunn g´héead. Ed iss alles draan, sogaa enn Gräänchin!“ – dòò wòòaren mia allöösd. Jedsd hadde Hewamm den Gläänen med luawaaremem Wassa geweschd un harren gewiggeld. Dad glään Hemdchin, enn Winndel, ed Deggelduch un d´ Nawwelbinnd wòòaren jò beihand. Im nullkommanix wòòara schdramm ing´schnierd, sogaa sein Ärmcha wòòaren med ingewiggeld, un sein Mammen hòrren zum eeaschden Mòòl im Aarem. Ganz friia iss dann d´ Hewamm un da Pabben gleich nòò da G´buuad, schbäädschdens awwa am neggschden Daach, ind Farrhaus un hann den Gläänen dääfen g´lòss. Da Hannes uned Lies hann awwa Zeid bis zum näägschden Sundaach nòò da Aandachd. Wii sinn mia so froo, daß d´ Mammen (Oma) noch im Haus iss. Die rangjierd alles un hilfd em Lies iwwa die eeaschd schwääa Daa. Dad muß sich jòò noch schoonen, un ed had ach g´nuch med dem Gläänen s´ duun. Jedesmòòl wennedenn gewiggeld hòdd, harred ed Greizzeichen iwwan g´mach un harren med Weiwassa beschbrengd. Wennedenn in d´ Wie g`leed had fòòa s´ schlòòfen, dann harredenn g´schaugeld un haddenn Liddchin g´sung: „ Schlòòf Kinndchin schlòòf, dein Pappa hiid d´ Schòòf, dein Mamma iss im Pommerland, Pommerland iss abg´brand, schlòòf Kinndchin schlòòf.“ Iwrijens, die Wie, in der woo dad glään Kinnd groß wòòad iss, die darf ma nidd vakääfen, sunschd giffd ma`d Gligg ausem Haus. D´ Fawandschafd, d´ Nòòbaschafd un d´ Freindschafd kummen den Gläänen beguudachden un wijaren nimme ferdich medd ihren Loobschbrichelcha: „ Sein Pabben g´hauds un g´schbauds! – A gleichd seinem Pabben wie ausem G´sichd raus g´schnied! - Dea gleichd seina Mammen uwed Hòòa! – Dad iss sein zwed Mammen! - A had d´ Aauen vann seinem Großpabben!“ – un bring´n em Lies enn paa Gläänichkädden mädd, määschdens enn Tiidchin Kaffee òrra Zugga òrra manchmòòl enn Geldschdiggchin fòòa dad glään Häädenkinnd, wie ma die Kinna, die woo noch nidd gedääfd wòòaren, unn noch kään „Goddeskinna“ wòòaren, g´nannd had. Ganz Beesardijen hann ach „Deiwelskinna“ g´saad.
Heinz Bernard
