Nigglóósdaach
(Heinz Bernard)
Fóóa d´Kinna iss da Nigglóósdaach da Hehepungd in da Advendszeid.
Iwwarall wiada g´feiad, awwa kaum ääna mich sich G´dang:gen vóóa wadd, kaum ääna wääs iwwa seinen Urschbrung beschääd.
Schunn langg vòòahääa hann d´ Kinna ihr Schuu uff d´ Finschdabang:g g´schdelld, unn wenn s´ sich g´schiggd hòrren, dann hòdd ebbes Gläänes drinn g´lee, degg awwa ach neischd. Òòwens vòòamm Nigglòòsdach iss dann da Nigglòòs memm Gnechd Rubbrechd kumm. Miea Kinna hann g´sung:
„Lassd uns froo unn munda sein,...“.
Wenn s` dann awwa medd ihren g´näälden Schdiwweln durch d´ Hausgang kumm sinn, wenn s´medd da Fauschd an d´Diija g´bollad hann, dann wòòarema nimme froo, dann hamma uus hinna da Mamma faschdobbd. Enn ganz grooßa Häälija, a iß kaum d´Diija rinn kumm, medd seina hoch Bischoofsmids hòòd vòòa uuß g´schdann. Enn lang:g weiß Hemd hòrra aan, dòòdriwwa enn Messg´wannd wie da Paschdòòa ennd hadd unn dann noch enn rooden Mandel medd goldijem Bord am Saam. Sein schneeweiß Hòòa hann inna da Bischofsmids rausg´luud unn enn lang:ga weißa Baard hòòd sein G´sichd faschd b´deggd. In da rechds Hand hòrra d´ Bischofs:schdaab unn innam lingsem Aarem hòrran grooß goldich Buuch. Medda dung:gel Schdimm, ma hòdd g´monnd, s´kääm vann ganz weid hääja, hòrra dann aang´fong s´ schwedsen:
„Von draußen vom Walde komm ich her,
ich muß euch sagen, es weihnachtet sehr...“
Dann harra uus g´fròòd, ob miea aach enn G´dichd saan kinnden. D´Mamma hadd meich imma aang´schdubbs, unn edd hadd lang g´dauadd, bis eich meich g´draud hann fòòa mein G´dichdchin s´saan:
„Lieber guter Weihnachtsmann,
schau mich nicht so böse an, ...“
Wiea dann sein groß goldich Buch uffg´schlaa unn all uus Sinnen vòòag´leesd hadd, dòò iss uus schunn Angschd wòòad. Jedsd hann eich draan g´glaafd, wadd d´Mamma imma g´saad hòdd wemma bees wòòaren: „Da Nigglòòs hadd vamm Himmel aus dadd lòò nòmmoòl g´sinn.“ Wenn dann noch da Gnechd Rubbrechd medd seina Ruud lòòrimm g´fidscheld unn d´ Sagg uffg´mach hadd, dann hammiea alles faschbròch, wadd da Nigglòòs g´wolld hadd. Zum Schluss hammiea doch all ebbes gried: Äbbel, Bieren, Niss, G´bägg, de Mäddcha enn Pubb unn de Buuwen enn Haas aus Granzkuuchendaaich. Wòòa da Nigglòòs dann endlich furd, dann simmiea nòòmmòòl so richdich uffg´leewd. Issa awwa aus irjend äm Grund, villeichd weil d´Mamman nidd b´zaalen kunnd, gaa nidd innd Haus rinnkumm, dann harred g´hääschd:“ Sein Weech iss soo weid, a muß bei soo vill Kinna geen, a kimmd awwa b´schdimmd noch.“ Dann hadd jeed Kinnd seinen Tella inn d´ Schduff uff d´ Disch g´schdelld, unn uff d´ Finschdabang:g hann s´ enn bißchin Fuuda unn Hawwa g´schdraaud, daß da Eesel jòò nidd langsgeen soll. Amm näägschden Moin hòdd dann jeed Kinnd ebbes umm Tella, unn miea wòòren schdolz wien Oska.
Heinz Bernard