Ed iss Faasend
(Heinz Bernard)
Da Hehepungd un gleichzeidich ach da Schlusspungd vann all den Feschdcha un Feijan zwischen Naujòòaschdaach un Aschamiddwoch is d´ Faasend. Dad Word had med faschden neischd s´ duun, ed kimmd ausem Allemanischen un bedeidet „faseln = Unsinn dreiwen“. Die Bòòzen, je schregglicha s´ ausg´sinn hann desdo bessa, die sollen äämòòl med ihrem Radau un Glamaug die bees Winndagääschda vadreiwen un zum annanmòòl die Lewensgääschda aus ihrem Winndaschlòòf waggrich machen. Dòòzu had dann ach d´ Lewensruud aus griin Widschen g´hòlf. Med denen had ma sich g´jenseidich veglobbd, ed Vieh un d´ Bòrren g´schlaa. Dad Schleen med da Narrenbridsch iss noch enn Reschd dòòdavaan.
Schunn lang vòòa da Faasend wòòaren in den enzelnen Wirdschafden Kabbensidsungen, awwa nidd wie haud. Jedrääna hòdd sein Schdammlokaal, un dòò iss ma hingang, weil dòò äämòòl Naasenball, Masgenball, Koschdimmball usw. schdadfunn hòdd. Dòò sinn dann in scheenen Schbrichelchan die Sachen vamm ganzen Jòòa durchg´hächeld wòòad. Mancha had sein Fedd abgried, neischd iss grum g´holl wòòad. Unna da Narrenkabb, die der, der wo den Vòòadrach g´mach had, aanhòdd, durfd ma alles saan.
An Faasend sellwa hann sich Kinna un Alden vabòòdsd. D´ Kinna sinn daachsiwwa vann Haus s´ Haus g´zoo un hann g´fòrradd. Dabei hann s´ g´sung: „ Ed iss Faasend, ed iss Faasend, d´ Kichelcha ginn g´baggd,...“
òrra dad Lidd vann Dreikeenichsdaach: „ Ich bin ein kleiner Keenich,..“ dem sich dann ach noch enn zwed Schdròof aang´schloss had: „ Ich bin ein kleiner Kaisa,..“. Dadd anna Lidd, dad woo mir schunn kennen, „Hämmelspäns:chin,..“ dad vamm Hammelausdanzen, iss aach zum Faasendlidd wòòad. Iwwerall hann s´ enn glään Geldschdiggchin òrra awwa Faasendkichelcha gried, die woo d´ Mamma massenweis g´baggd hòdd.
Die Alden sinn Òòwens vabòòdsd uff d´ Gei gang un hann d´ Sau rausg´lòss, ma hòdd s´ jo nidd kannd. Jee näggschda ed uff d´ Demasgierung zu gang iss, desdo läära iss da Saal wòòad, ma wolld jo nidd akand wijaren. An Rosenmäändach, - dadd Word had neischd med „Roosen“ s´ dun, dad kimmd ausem rheinischen „ròòasen“ = rasen, doll dreiwen“ – sinn durch vill Derfa Umziech gang, un da „Veilchesdinnschdach“ – dòò wòòaren d´ määschden blòò wien Veilchin – wòòa fòoa die vaheiradden un ald Fraauleid, die wo vamuumd in d´ Wirdschafden gang sinn, woo s´ jo sunschd neischd s´ suchen hòrren. Naads um zwöllf Aua wòòa dann merrem Saalfeeja, merrem Keea:aus, med ääm Schlaach d´ Faasend rimm.
D´ Faschdenzeid had aang´fong:g, un an Aschamiddwuch had jeeda ed Aschengreiz uff d´ Schdija g´mach gried als Zaaichen fòòa d´ Buuß. Wäärend da Faschdenzeid, vann Aschamiddwuch bis Oschdan, hann d´ Faschdeng´booda g´goll. Kääna durffd sich saddessen, haubdsächlich Middwuchs, Freidachs un Samschdachs. Òòwens had ma mißden in d´ Faschdenaandachd gehn un in faschd jeedem Haus iss da Roosengranz g´beed wòòad.
Heinz Bernard
