Ed Berchfeschd
(Heinz Bernard)
Haud wòòa ed eejaschd Berchfesch fòòa d´ Berchleid in Schwalbach, un da Hanne hòòd seinen G´schwischdan vaschbròch s´ med dòòhinn s´hollen. Wie s´ed Vieh vasorchd un s´ Moijn geß hòrren, hann sich die Buuwen ferdich g´mach. Ed wòòa jo enn scheena Summadaach. Schuu un Schdrimmb hann die zween Jingschda nidd g´brauchd, im Summa sinn s´ imma all baawes g´laaf, enn kurz Buggs un enn Hemd aus Leinen hann g´langd. Da Hanne had sich ganz besonnaschd fein g´mach. Ma wääs jo nidd, fòòawadd ed gudd sinn kann, a wòòa jo schließlich 24 Jòòa ald, enn schdadlicha Mann un noch nidd vaginn, obwoll a enn Aau uff ed Hein Marei gewòrf had, dad woo wisawie g`waand had, un wooa im Winnda alld hin maaijen gang iß. A had sein gudd Buggs aang´schdribbd, die Bään hann jo ganz eng aang´lee. Galljan hòdd ma noch nidd kannd, d´ Buggs iss meda Rigg´nschnall s´sammeng´zoo, un da Leddariemen iss um d´´ Bauch g´bunn wòòad. An d´ Fiß hòrra enn Paa Schdrimmb, die wo d´ Mammen noch selwa g´schdriggd hòdd un enn Paa gräffdija Ledaschuu. Wääjades hòrra jo fòòa d´ Schdallääwed d´ Glumben, die wòòaren bei uus awwa nidd ganz aus Holz, nua d´ Soolen, dad anna wòòa aus Ledda. Wemma dann vamm Schdall inned Haus gang iß, dann had ma d´ Glumben ausgedòòn un iß uff d´ Schdrimmb rinn. Fòòa uffed Feld s´ gehn hòdd ma gräffdich Leddaschuu un enn Paa Gamaschen aangedòòn. Uff sein weiß Leinenhemd med dem brääden Graachen harra enn Schlobb g´bunn un dann noch d´ Jubben aangedòòn. A wòòa sich noch nidd im Glòòaren, obba sein nau Schibbkabb aanduun soll òrra nidd. D´ Gläddschkabb wòòa jo fòòa Wääjades. Enn schnaddsa Kerl wòòa da Hanne, un ed Käddchin hed neischd dageend g´had, wenn sein Zukinnfdija graad so geween wääa wie sein Bruuda. Ed un ed Ännchin hann ija gudd Monduua aangedòòn. Dea brääd, schwääja Rogg med vill Falden drinn un dad Leifchin med Puffaarmen, dad woo ganz eng g´mach wòòa, fòóa d´ Figuua s´ b´toonen, wòòaren aus ääm Schdigg. Dea brääd, schwarz Sammdgirrdel iss ganz schdramm zug´zoo wòóad. D´ Halfschuu aus Glanzleda hòrren scheen Schnallen als Vazierung. Dad Schmuggschdigg vann dea ganz Gläädung wòòa awwa ed Schnillduch vann da Mammen, dad woo iwwa d´ Schillan g´leed wòòad iß, un d´ Schirz aus schwarza Seid. Am Hals hòrred enn scheen Ked merrem grooßen Greiz. Wie s´ all so weid wòòaren, sinn s´ iwwa da Berch nòò Schwalbach. Um ed Ännchin had sich da Hanne jo nimme s´ kimman brauchen. Ed iß med seinem G´schbuusi, dem Woll Paul gang, dea jo aach Berchman wòòa. Da Nigg´l wòòa jo sellwa Berchman un wòòa ach ald g´nuch, fòòa sich sellwa s´ sorjen. So hòdd da Hanne nua noch ed Käddchin, ed Marei und d´ Heini bei sich. D´ Kirch in Schwalbach wòòa so voll, daß enn Haufen Leid draußen vòòa da Diija g´schdann hann. Nòò da Meß hann sich dann all Leid fòòa d´ Berchparad uffg´schdelld. An da Schbids iß die nau Berchkabell maschierd, dahinna iß d´ Berwergsdireggdsion med d´ Schdeijan kumm, un dann d´ Berchleid med ihren Ang´heerijen. S´ sinn d´ Biejaschdròòß rinn bis an d´ Schlòòfhaisa, woo im Freien da Ballblädds hääagerichd wòòa. Am lang´n Disch hòdd d´ ganz Padie Blädds funn, jeeda med seina ganz Famill. S´ hann gudd geß, gedrung:g, g´sung, g´lachd un gedansd. Fòòa Essen un Dring´n wòòa g´sorchd, un d´ Berchkabell had so scheen Musigg g´mach. Iwwa gliidijen Koolen iß enn gewaldija Oggs am Schbies gedrääd wòòad, in zween, drei Kesseln iß Rinndflääsch un Reis g´kocht wòòad, un weem dad nidd g´schmaggd had, dea kunnd Sauagraud un Sching´n essen. Ed had so vill ginn, daß s´ d´ Reschda med hem g´holl hann, fòòa jeeden Berchman 3 Pund Flääsch, 3 Pund Brood, 5 Lidda Bieja un 12 Zigann. Die hann awwa em Hanne nidd g´schmaggd, a had s´ glään g´schnied un in d´ Peif g´schdobbd. Ed wòòa soon richdich „Wammbennfeschd“. Middes harred dann ach noch Kaffe un Kuchen ginn. Fòòa d´ Kinna wòòa aach g´sorchd. S´ wòòaren den Alden d´ ganzen Daach aus d´ Fieß. Da Egger Schorsch aus Schwalbach, soon richdija Schbaßfuchel, a wòòa Schmidd uuf da Gruuf, had sich um s´ g´kimmad. Da Heini wòòa d´ ganzen Daach nidd s´ g´sinn, a kunnd sich so richdich ausdoowen. Da eejaschd harra innam Gleddabaam g´schdann un had g´luud, wadd owwen am Granz g´hong:g had: enn Gròòwurschd, enn glääna Sching´n, enn Saggmessa un noch anna Sachen. A had sich fòoa d´ Gròòwurschd endschied. Wien Aaichadd issa d´ Schdamm, dea woo med Schmääasääf gladd g´mach wòòad iß, ruffg´grawweld, had sich d´ Gròówurschd g´schnabbd, ind Hemd rinn g´schdoch un wòòa dann wie da Blids unnen. Dea Wurschd heefd sich jo uff, fòòa s´ essen harred jo noch anna Schbilla ginn. Zween Rollwään wòòaren aannennanna g´schdelld wòòad, wie soon Aard Bien. Enn grooß Bidd wòòa voll Kääs:schmäja. Enn paa Fraauleid hann vamm runden Brood anschdäänich Heweln abg´schnied un d´ Kääs druff g´gibbeld. So aan die zeen Kinna, Buuwen un Mädcha, sinn ruff uff die Wään, hann sich enn Schmääja g´schnabbd un uwwed Kommando vamm Schorsch gewaad. Dann issed loßgang. Jeeda had sein Maul uffgereß, sooweid wija kunnd, awwa die Schmäja iss nidd ringang, da Kääs wòòa s´ digg druff, dea harren im G´sichd g´gleefd bis inna d´ Aauen. Uff zwoo Bagg´n hann s´ g´kaaud. Iwwaräämmòòl had Ääna sein zween Armen in d´ Hee gereß, sein Hänn wòòaren frei, awwa sein Maul noch voll, a hòdd gewunn. Wenn da Heini ach nidd gewunn hòdd, a wòòa uff jeedenfall diggbauchsadd, òòhne seinen Wurschd aang´schnied s´ hann. Fòòa noch weida meds´schbillen wòòara s´ faul un s´ mied, a had liewa zug´luud. Beim Sagghubbsen harra sich uff d´ Wies g´leed un had b´guudachd wie s´ in die Sägg rinn g´grawweld sinn, enn hochg´zoo un iwwam Bauch s´sammeng´hall hann. Dòò hann schunn die Määschden enn Fääla g´mach, s´ hann den Sagg nidd schdramm g´nuch hochg´zoo, hann dann vasuchd s´ laafen anschdad s´ hubbsen, sinn dòódafòòa ind Schdollbann kumm un aandauand uff Maul un Naas g´fall. Beim Aaijalaafen wòòared g´naau so luschdich. Die woo medg´mach hann, hann all in ääna Reih g´schdann. Jeeda hòdden Leffel in da Hand, un dòòdruff harren Aaij g´lee. Die anna Hand hann s´ mißden uff d´ Bugg´l hallen. Bei „Loos“ sinn s´ all ab. Nòòn paa Schridd sinn schunn die määschd Aaija runnag´burzeld. Goddseidang:g wòòarend nua Briih- òrra Gibsaija, die richdijen wòòaren nidd fòòa s´schbillen dòò. Dòò had da Heini g´sinn, daß an den Wään nòmmòòl ebbes loß wòòa. D´ Kääs:schmääja wòòa all, un da Schòrsch hòrren Gääschel med da lang:g Schnuua draan in da Hand. An die Schnuua harran Wirschdchin g´bunn, den wòòa dann iwwa d´ Kebb vann d´ Kinnan g´hall had. Die kunden danòò schnabben, awwa òòhne d´ Hänn s´ g´brauchen. Jeedesmòòl wenn s´ g´schbrung sinn, had da Schòrsch d´ Wirschdchin hochgereß, un dad Ganze iß vann fòòaren loßgang. Dad wòòaren Schbaß. Ed wòòa g´naau wie am Feijawääafeschd òrra am Erndedang:gfeschd. Fòòa d´ Heini hòdd sich dea Daach g´loond. Am schbääden Òòwend hòrra enn Flasch Limmnad, enn Brezzel, enn Saggmessa un seinen Gròòwurschd gewunn. A wòòa also braggdisch Selbschdvasorja an dem Daach. Òòwens wòòaren s´ all gligglich, die äänen voll, die annan doodmiid. Awwa dad schenschde fòòa d´ Berchleid wòòa, daß s´ Meendes enn Feijaschichd hòrren.
