Ed lehenausrufen

(Heinz Bernard)

 Villen Mädchjan un ach alden Juffan iss enn uralde Sidde graad rechd kumm, ed  Lehenausrufen.“  Die Volgssidde fiiad in ijarem Uuaschbrung bis in d´ Keldenzeid s`rigg. Nòò un nòò had sich dad ganze imma nòmmòòl vaännad, awwa ennd iss imma gleich blief: heiradsfääich Buuwen un Mädcha sinn s´sammenginn wòòad, un ma had s´ effendlich b´kannd ginn.

Die Buuwen wo 18 Jòòa ald wòòad sinn hann die ganz Sach in d´ Hand g´holl. Schunn enn paa Wuchen vòòa da Faasend hann die Buuwen, die wo ed Saan im Jòòagang hodden, sich s´sammeng´sidsd fòòa alles s´ organisijaren. Dad Lehnkommitee had s´eeaschd enn Lischd med allen unvaheiraddeden Buuwen un Jung:g´sellen aus em Dorf  uffg´schdelld un dann ään vann d´ ledijen Mädcha un den alden Juffan. Un jedsd had ma Pääacha g´billd. Die Kommiteela hann jo g´naau gewuschd, wea med weem gehn will òrra well schunn häämlich medenanner gehn. Hòrren enn paa Buwwen am selwijen Mädchin Schbaß – villeichd weil ed so scheen òrra so reich wòòa -  un hann ed fòòa Lehn hann wollden, dann hann s´ em Komitee Geld g´bood, un wea am määschden bezaald had, dem hann sed dann zugedääld. Die Mädcha sinn dann rejelrechd fakääfd wòòad. Sich sellwa hann s´ nadijalich s´eeaschd bediend.

Nòò Maria Lichdmess un fòòa da 40 tääjichen Faschdenzeid harred nua noch ään Feschd ginn, wo ma sich so richdich ausdoowen kunnd: d´ Faasend, un dòò had ma jo missden enn Mädchin hann fòòa uff d´ Musigg.

Also had ma am Sundach fòòa da Faasend  ed Lehnenausrufen g´mach. Ach in Hellzwella had ma friija den Brauch aach kand. Med Musigg iss dad Komitee durch ed Dorf g´zoo un nòò un nòò iss da Zuch im greeßa wòòad, bis faschd ed ganz Dorf s´sammen wòòa. Am innaschden Burren wòòa da greeschd Bläds woo s´ all hin gang sinn, dòò hann s´ hald g´mach.. Wie die Buwwen med d´ Lischden uwen Läädawaan g´grawweld sinn fòòa ausserufen, dòò wòòa alles muggsmeis:chin schdill. Ma wòòa jo g´schband uff d´ Pääacha. Dann issed loßgang. Dea eeaschd Ausrufa had ganz hard durch enn blechenen Drichda geruuf: „Eich ginn! Eich ginn!“ Die Leid unen hann g´schraaid: „Giff weem d´ wilschd!“ – Dann sinn d´ Pääacha zugedääld wòòad: „ Eich ginnem Gloosen Pidd Scheijoog´n Marie dies Jòòa zuua Leeh, ed näggschd Jòòa zuua häälich Eeh.“

„ Dad iss richdich! A solled hann!“ hann die Leid geruuf un d´ Musigg harren Tusch g´schbilld. So issed dann weidagang. So richdija Juuwell wòòa im Dibben, wenn enn Schbòddlehen ausgeruuf wòòad iss. Wemma ääm äänen schbillen wolld, dann had zum Beischbbill enn jung Mäddchen enn alden Iwwagänga, òrra enn junga Buu enn ald Schadull zugedääld gried. – Wenn jeeda sein Leen hòdd, dann iss die ganz Bagaasch med da Musigg in die näägschd Wirdschafd un ma had aanschdännich g´bollad. Dann issed ach määschdens zuua eeaschd Schlääjarei kumm, wenn enn annara dad Lehn gried had dad woo ea gewolld hòdd. Ma had ach schunn an dem Òòwend med seim Mädchin gedansd, awwa da richdich Lehnenball wòòa am Samschdach druff. In dea Wuch vòòam Ball hann die Mädcha ihrem Lehen  enn grooß Brezel braad. Dad wòòa dad Zeichen, daß s´ innfaschdan wòòaren. Hòrren  Buu kään Brezel gried, dann horra gewuschd, dad aus der Sach neischd wòòad iß. Òòwens am Lehenball iss da Buu sein Lehn abhollen gang. D´ ganz Famill wòòa in da Schduff un had gewaad. Ma had den Kerl jo kand. Wenn die Alden vann dem Mädchin innvaschdan wòòaren, dann had da Pabben enn Schnäbs:chin un Viez dem Buu aang´bood. Wòòa dad nidd da Fall, dann harra gewuschd: „Lòò iss neischd drinn.“ An dem Òòwend hann nua die Lehnen meddenanna gedansd. Die Leid vann dem Mädchin wòòaren nadijalich dabei. Dad ganz Jòòa durch had dea Buu missden uff sein Mädchen uffpassen. Ed had òòhne sein Alaubnis nidd dirfden med em annan dansen. Degg iss aus den Lehen enn Freindschafd fòòad ganz Leewen wòòad, òrra s´ hann sogaa g´heirad.

Schbääda had dad Ausrufen ach schunn mòòl um Schidsenberch schdadfun. Dòò wòòa dann aach noch enn riesich Feija aang´fong:g wòòad un die Pääacha hann rundsrimm gedansd. Weil dad Ganze soon Aad Kubbelei wòòa un mäschdens in Schläajareien ausg´aad is, hann d´ Kirch un da Schdaad die Sach fabood. Awwa nidd iwarall had ma sich draan g´hall. Noch haud giffd in manch Derfan d´ Lehen ausgeruuf. Dad iss awwa nua meechlich in glään Derfan. Bei uus iss die Sach wäärendem un nòòm eeaschden Weldgrich ing´schlòòf. In dea Zeid hòdd ma kään Fidutz fòòa so Sachen. Da Theadavarein „Veritas“ hòdd Anfangs dea dreißija Jòòaren den alden Brauch nòmmòòl uffg´griff, un da Filbsen Hänns:chin – dea hòdd dòòmòòls d´ Hilda Wirdschafd – had owwen uff da Hild, dòò woo haud da G´ewels Jubb sein Haus schden had, g´schdann, un d´ Leid hann unen in da Hild g´schdann, un had dann d´ Leen ausgeruuf. Ed ledschd Mòòl harra sogaa uffem  Dach vann seinem Saal g´schdann  un had d´ Lehen ausgeruff.  Kaum ääna kann sich noch draan a:innan.